मोगराच तो ....
त्याचा सुवास तर दरवळणारच...
दरवळणारा गंध धुंदही करणारच ....
काय सुगंधी होते ते दिवस
त्या मोगरयाने नटलेली सुगंधी मी
अन् त्या सुगंधाने धुंद तू....!
रोज ऑफिस मधून येतांना..
आठवणीने रोज आणायाचास गजरा माझ्यासाठी
मला गंधीत करून स्वत धुंद होण्यासाठी .....
मग उगवल्या त्या काळ रात्री ...
ते कठीण दिवस..
तो त्रास...
ती परवड...
दोन जीवांची जाताना मी...
परत आले एकटीच ...
एकटीच तनाने अन् मनाने हि खचलेली ...
तू वरवर गंभीर ....
पण आतून पार हललेला....
माझ्या त्या हरवलेल्या रुपाला बघून..
अस्वस्थपणे वावरणारा ...
त्या कठिण दिवसात मला सांभाळून घेत
माझ्या लांब सड़क वेणिचा झालेली
शेपटी बघून उसासे सोडणारा तू ....
त्या दिवशी अचानक..
तू गजरा घेउन आलास....
आणि लक्षात आल्या बरोबर..
त्या गजरयाला खिशातच चुरगळुन टाकलास ...
पण मोगराच तो ..
बेईमान झालाच शेवटी ....
गंध तोच ...
पण धुंदी उतरवून गेला...
आजकाल तू गजरा आणत ही नाहीस
मी सुगंधी होत ही नाही ...
आणी तू पण धुंद होत नाही..
धुंद होत नाहीस....
sangrahit
No comments:
Post a Comment